Herstel de balans in je relatie

Zorgen dat je relatie in balans blijft, brengt worstelingen met zich mee. Je kunt een aantal technieken gebruiken om een beetje meer balans, vrede en tevredenheid in je relatie te brengen.
Deze aflevering is een vervolg op de eerste aflevering over balans in je relatie (deel 1). In die aflevering beschreef ik 5 strategieën om iets meer evenwicht in je relatie te realiseren. De eerste 3 van deel 1 waren.
1.Praat er over.
2.Respecteer verschillen – ieder z’n ding
3.Je partner eraan herinneren levert betere resultaten op dan het zelf te doen.
We zullen hier over strategien 4 en 5 praten, en dat zijn.
1. Elkaar tegemoetkome
2. Ere wie ere toekomt: geef elkaar complimenten.
We praten tot slot ook over relaties waar beide partners ADHD hebben. Deels omdat er nog niet veel over is gesproken, maar ook omdat het verhelderend kan zijn voor elke relatie om te zien hoe twee ADHD-ers elkaar in evenwicht houden.
Dus laten we hier beginnen met elkaar tegemoetkomen. ADHD-relaties vind je in alle soorten en maten. Het stereotiepe beeld van de ADHD relatie bestaat uit de enorm verstrooide volwassene met ADHD en de supergeorganiseerde partner zonder ADHD zien. Zelfs als jouw relatie niet helemaal voldoet aan deze extreme situatie kan je relatie nog wel kenmerken hebben van dit clichebeeld. De niet-ADHD-partner kan zich bijvoorbeeld mateloos ergeren aan het feit dat te veel taken bij hem of haar komen te liggen, terwijl de partner met ADHD zich steeds bekritiseerd voelt om het niet voldoen aan de normen van de andere persoon. Net als in elke relatie gaat deze verdeling voor sommige aspecten op, en werkt op andere gebieden juist niet. Als je deze twee kanten van de medaille bespreekbaar maakt kun je tot betere afspraken komen die jullie beiden uiteindelijk een beter gevoel geven. De niet-ADHD partner wordt als vanzelfsprekend gedwongen om de meeste organisatorische taken op zich te nemen en komt in de rol dat zij of hij overal verantwoordelijk voor is. Daar lijkt een logica in te zitten. Het past bij haar sterke kanten, ze vindt het leuk om te doen en is er goed in, ze vindt het prettig nodig te zijn, en ze houdt ervan zich geen zorgen te hoeven maken dat de andere persoon dingen verknoeit. Wat niet zo duidelijk wordt gezegd in dit soort relaties is dat de niet-ADHD-partner graag wil dat de dingen op zijn/ haar manier gedaan worden. Op die manier profiteert de niet-ADHD-partner ervan om deze verantwoordelijkheid op zich te nemen. De niet-ADHD-partner kan het rationaliseren als zijnde puur vanwege de onbetrouwbaarheid van haar partner, maar daar onder zit de laag dat ze het gewoon ook leuk vindt dat dingen gaan zoals zij het wil. Als er in dit opzicht iets moet veranderen in de relatie, moet ook de niet-ADHD partner de behoefte erkennen dat ze graag de controle heeft over hoe dingen gedaan moeten worden.. Dan moet ze een manier vinden om die behoefte aan controle los te laten en tolereren dat haar partner de dingen anders doet dan zoals zij het zou doen. Ondertussen is haar partner met ADHD meer dan tevreden dat hij de nare klusjes niet hoeft te doen. Aangezien hij het in de eerste plaats al nooit leuk vond ze te doen “Nee, ik sta er op dat mij wordt toegestaan onze belastingaangifte te doen”. Hij vindt het misschien niet prettig dat dit verplichtingen schept, maar hij kan het tolereren zolang het niet te vaak mee om de oren wordt geslagen.. Het ligt waarschijnlijk meer voor de hand wat de partner mèt ADHD krijgt uit deze onevenwichtig relatie. Maar als hij niet wil worden gezien als de onbekwame zal hij er een tandje bij moeten doen en beginnen meer van deze ongewenste klusjes te doen. Hij kan ze misschien niet perfect doen volgens de hoge normen van zijn partner, maar tenminste wel goed genoeg om te voorkomen dat zijn partner een stressaanval krijgt en ze zuchtend allemaal weer aan haar eigen takenlast toevoegt. Om de last van verantwoordelijkheden opnieuw in balans te brengen, moeten beide partners elkaar halverwege tegemoet komen en een deel opgeven van wat ze leuk vinden. Voor de niet-ADHD-partner betekent dit dat ze niet alles op haar manier kan krijgen èn tegelijk niet degene zijn die het allemaal moet doen. En de partner met ADHD kan niet onder deze klusjes uitkomen èn tegelijk worden gezien als gelijkwaardig bekwaam door een niet-geërgerde partner. Elke partner moet compromissen sluiten, niet alleen met de andere partner, maar met zichzelf. Dus als je je herkent in een van deze beschrijvingen wees dan eerlijk tegen jezelf over beide kanten van de medaille, over wat je krijgt en wat je tegelijkertijd opgeeft. Het is gemakkelijker een bevredigend besluit te nemen als je met al deze informatie rekening houdt, waaronder ook de dingen die je niet graag toegeeft.

Als het voelt alsof hij het je partner nooit naar de zin kan maken, dus je partner geeft het op en doet ook geen poging meer.

Tenslotte strategie 5. Geef elkaar complimenten. Relaties hebben stuwkracht. Als dingen goed gaan hebben we de neiging om onze partners het voordeel van de twijfel te geven. Maar als dingen echter slecht gaan bijten we ons vast in elke mogelijke overtreding. Dit is vooral gemakkelijk voordat bij iemand de diagnose ADHD is vastgesteld en het stel een dit soort gedrag in een ander licht ziet. Je vervalt gemakkelijk in een cyclus van mopperige negativiteit waarbij de niet ADHD- partner de ander altijd op de nek lijkt te zitten over wat hij wel of juist niet gedaan heeft. Hij voelt dan alsof hij het haar nooit naar de zin kan maken, dus hij geeft het op en doet ook zijn best niet meer. Hij gaat liegen over dingen in een poging om verdere kritiek te voorkomen, wat haar juist beweegt nog harder te mopperen als ze zijn smoesjes ontdekt.. Dit gaat al gauw van kwaad tot erger. Het is gemakkelijk te zien hoe dit patroon ontstaat en moeilijker er uit te komen. Dus, als jullie merken dat je elkaar steeds te veel afsnauwt, roep dan een wapenstilstand uit. Dat is nodig. en iemand moet dat initiatief nemen, dus waarom jij niet. Als je naar deze aflevering luistert zou jij het juist degene moeten zijn die dat doet. Je kunt rustig trots zijn op het feit dat jij de verstandige van de twee was die de relatie redde...je kunt je daar dan in ieder geval stilletjes geweldig over voelen.

Weersta de verleiding kritiek te geven. Je zult ongetwijfeld genoeg zien om commentaar op te geven, maar dat betekent nog niet dat je het ook moet doen.

Hier nog 4 tips om in gedachten te houden wanneer je dit doet:
Spreek waardering uit voor wat je partner al doet. Hoe gefrustreerd je ook bent door je partner, er moet toch wel ìets te vinden zijn wat hij goed doet. Zoek ze. Noem ze dan. op een positieve manier; Doe iets leuks voor je partner. Verander de toon van jullie interacties door je uit te sloven iets te doen wat je partner zal waarderen. Ik weet het; het is waarschijnlijk het laatste wat je wilt doen als je je gefrustreerd voelt, maar het kan maar zo het beste zijn wat je kunt doen; Weersta de verleiding kritiek te geven. Je zult ongetwijfeld genoeg zien om commentaar op te geven, maar dat betekent nog niet dat je het ook moet doen. Onthoud dat je ook nog genoeg gelegenheid hebt als de dingen goed gaan maar je kiest er vaak voor deze kritiek voor je te houden omwille van de goede vrede in huis. Dit betekent niet dat je nergens op moet reageren. Alleen dat je het moet zien te beperken tot de dingen die er echt toe doen. Denk aan waarom je van deze persoon houdt. In de drukte van het dagelijks leven is het gemakkelijk je te richten op het wegwerken van de stapel klusjes en de romantische connectie te vergeten of zelfs gewoon van elkaars gezelschap te genieten. Neem een moment of twee om jezelf eraan te herinneren wat je leuk vindt aan je partner. Laten we nu praten over een vaak onderbelichte situatie. De relatie waarbij beide partners ADHD hebben. Ik ontving een email van een luisteraar die mij vroeg dit onderwerp te behandelen – een geweldig idee, ik denk dat ik er anders zelf niet aan gedacht zou hebben. Wat me hier het meeste interesseert is hoe het anders is maar ook weer niet echt zo anders dan elke andere relatie waar een persoon ADHD heeft of geen van beide. Elk stel zal overeenkomsten hebben en dingen die verschillend zijn. We willen genoeg overeenkomsten zodat we goed met elkaar kunnen opschieten, maar ook genoeg verschillen om het interessant te houden en we elkaar goed aanvullen. Dus bij een koppel dat allebei ADHD heeft, is dit een overeenkomst. Dit kan goed zijn omdat er meer begrip is voor de ADHD-momenten, tenminste meestal. ze kunnen de moeilijkheden van de partner beter begrijpen en beoordelen hopelijk hun partner niet naar een maatstaf die zij zelf niet altijd kunnen bereiken. Dus er is waarschijnlijk meer empathie tenminste over de ADHD dingen maar noodzakelijkerwijs niet zozeer over andere dingen omdat andere verschillen natuurlijk blijven bestaan. De keerzijde is dat zoals bij alle koppels bepaalde dingen gedaan moeten worden zoals rekeningen betalen en boodschappen halen. Niemand geniet hiervan maar iemand moet het wel doen. Het kan echt een Zwartepietenspel worden en flink wat paniekvoetbal als het komt tot een crisis. Verder is het waarschijnlijk dat het kind van twee partners met ADHD ook ADHD heeft. Zodat het leven nog ingewikkelder wordt. De universele uitdaging voor elk stel is hier het in acht nemen van die gelijkenissen en verschillen om te proberen er meer van te genieten dan er over te twisten. Misschien niet de hele tijd maar in ieder geval meestal. Als één of beide van het stel ADHD heeft is dat onderdeel van de relatie, maar er zijn nog veel meer andere aspecten. Zorg daarom de ADHD niet of niet voor het grootste deel het karakter en de sfeer bepaalt van de relatie of van een van beide personen. Dit kan er soms in sluipen. Bijvoorbeeld door te zeggen Hij ís ADHD in plaats van hij hééft ADHD. Ik geef de voorkeur aan de laatste. Om te zeggen dat iemand ADHD ís, maakt het een te groot deel van wat ze zijn en maakt het moeilijk om nog iets anders te zijn. Dus enige nuancering kan in zo’n geval een goede zaak zijn.