Mijn levensreddende vriendschap met To Do Boekjes van de HEMA
Kun je een relatie opbouwen met je TO DO-boekje? Oh jazeker. Is het een coming out als ik zeg dat mijn trouwe TO Do-boekje behoort tot mijn kernrelaties? Dat ik omdraai en terugkeer als ik merk dat de deur hebt dichtgetrokken en het witte boekje thuis is blijven liggen? Ik ben bang geworden voor een stuurloze werkdag. Ik heb de relatie met de witte boekjes van de HEMA, dit jaar precies 10 jaar schrijf ik iedere ochtend de taken van de dag, leg ik het naast de agenda en schrijf ik de werkafspraken in mijn boekje, de boodschappen komen uiteraard voor in de lijst, wie ik prive eens zal bellen zodat mijn sociale leven niet verwaterd, wat ik in huis aan taakjes ga doen om geordend te blijven.
Angstig voor stuurloosheid, schreef ik zojuist en neem dat vooral letterlijk. Als ik terugdenk aan de jaren dat ik niet wist dat ik leef met ADHD en de symptomen daarvan die leiden tot chaos, vergeten afspraken met vrienden en verjaardagen, over het hoofd zien van de details in mijn werk (geloof me dat is als journalist een enorme handicap)… ik ben iedere dag weer blij en gelukkig dat er simpele methoden zijn die de situatie vermijden dat ik gehaast de vergeten dingen alsnog moet doen.
Ik kreeg mijn dagen echt niet meer voor elkaar toen mijn twee zoons klein waren. De hoeveelheid kleine taakjes voor baby’s, peutertjes en kleutertjes, het combineren van een veelheid aan levensterreinen, het vooruit denken en plannen van ouder taken en werkuren – want kleintjes kunnen nooit alleen zijn. Moest ik buiten de deur zijn dan moet je tegelijkertijd ervoor zorgen dat er iemand bij de kinderen is, het was met onbehandelde ADHD onmogelijk geworden om dat voor elkaar te krijgen. De taken stapelen zich zo op dat deadlines met vaste regelmaat in de nacht gedaan moeten worden. Die slaap haal je niet meer in.
De paniek die ik destijds ervaarde heeft zich vastgezet als een trauma. Wakker worden met het gevoel dat je op alles achterloopt is een heel naar levensgevoel. s avonds laat beseffen dat je nog niet lang niet klaar bent maakt het niet beter.
Nu wordt ik anders wakker. Iedere ochtend maak ik de lijst en aan het einde van de dag bekijk ik hoe ver ik gekomen ben. De dag bestaat uit het afwerken van de lijst met taken. Eigenlijk is het in de ochtend een soort werkoverleg met mijzelf. En aan het einde van de dag vraag ik mijzelf af hoe het is gegaan die dag. Het gevoel dat van stuurloosheid ben ik gelukkig kwijt.
Mijn relatie met mijn to-do boekje brengt mij agendabeheer, naast werkafspraken en verplichtingen vooral ook het in stand zijn van mijn sociale leven. Nogal wat vrienden trokken het niet dat ik afspraken vergat en oud collega’s trokken het niet dat ik niet kwam opdagen bij eetafspraken – je krijgt er geen beste reputatie door.
Het is ook zo heerlijk als je deadlines ziet aankomen in plaats dat je erdoor overvallen wordt. De taken voor de projecten komen vanzelf in je lijst terecht. En als je twee keer per dag overlegd met je zelf ontgaan ze je niet zo makkelijk.
Weten wat je die dag gaat doen brengt ook een soort workflow met zich mee. Als je een beetje routine begint te krijgen in het indelen van een dag doe je de belangrijkste en spoedeisende dingen eerst. Dat haalt de druk van de ketel. je begint te merken dat de volgorde van dingen steeds natuurlijker verloopt. Dat je het in de vingers krijgt. Na jaren struggelen ervaar ik dat als het winnen van een bergetappe.
In de begintijden schreef ik de klussen op in mijn lijst en beeldde ik me daarna in hoe de dag zou verlopen. Het was echt een soort beleven van de dag. Ging er met mijn ogen dicht is voor zitten om de takenlijst diep op me in te laten werken. Het geeft een vorm van focus voor de rest van die dag. Nu 10 jaar later heb ik die focus van zelf. Dat ervaar ik nog steeds als een wonder. Het is niet dat mijn wegdenken en dagdromen voorbij zijn. Ik heb nog steeds ADHD. Maar ondanks mijn rijke innerlijke gedachtenleven doe ik wel wat moet gebeuren en dat is echt anders dan in de horror-jaren dat ik dat niet kon.
Joris Koopman
ADHD-ervaringsdeskundige
Blogger, auteur en initiatiefnemer van KRACHT, hoofdkwartier voor ADHD