Archieven

De volledige acceptatie van je diagnose betekent dat je aanvaard dat je toekomst deels in duigen valt omdat ADHD en ADHD-strubbelingen nooit weg zullen gaan. Het betekent ook dat je mislukkingen uit het verleden kan accepteren zonder in zelfverwijt daarover te schieten. Je wist immers niet van je adhd en de consequenties daarvan op je presteren. Je weet ook dat je vandaag de dag niet meer zo van slag hoeft te zijn door kritiek. Je weet dat het gevolg is van adhd en niet  ligt aan je inzet of gebrek daaraan. Kortom: aanvaard de diagnose in ieder aspect van je leven.

De diagnose ADHD verandert veel in je leven. Het geeft je een verklaring voor alle strubbelingen uit het verleden en het geeft je de behandeling waardoor je een betere en meer succesvolle toekomst voor je hebt liggen.  Iedereen beleeft dit proces op zijn eigen manier. Maar er zijn ook overeenkomsten die de meeste ‘newly diagnosed‘ meemaken. De eerste fase bestaat uit enorm enthousiasme en de laatste fase uit nieuw realisme.

Volwassenen met ADHD, zeker zij die voor 1989 geboren zijn, wisten vaak wel dat er iets was maar wisten nooit precies wat. Dokters die ze hebben geraadpleegd hebben hen vaak een verkeerde verklaring geven voor hun worstelingen. Dat is zuur en je leven zou er anders hebben uitgezien met de juiste kennis op zak. Dokters misten de diagnose ADHD omdat volwassenen-adhd  pas de laatste jaren bekendheid heeft gekregen en langzaam de weg naar de behandelcentra heeft gevonden. Daarom hebben de dokters die jij hebt bezocht niet aan ADHD gedacht toen jij hen over je issues vertelde. Luister het maar na op onze podcast hierover.

De A uit ADHD staat voor aandachtstekort en dat is eigenlijk niet juist. Het is niet zo dat ADHD’ers geen aandacht hebben voor taken. Ze hebben wel aandacht voor taken. Waar ze moeite mee hebben is om aandacht te sturen. Aandacht voor een taak is zo maar weg naar iets wat niet relevant is op dat moment. Of juist uren achtereen bij een taak die leuk gevonden wordt waardoor je niet toekomt aan andere taken. ADHD is dus een regieprobleem over aandacht.

Het is natuurlijk van belang dat je  gebruik maakt van ervaringen uit het verleden om vandaag goede beslissingen te nemen. Maar om n in het heetst van het moment daadwerkelijk het juiste te doen valt voor een ADHD’er vaak niet mee. Het vereist momenten van stoppen met alles wat je doet om na te denken en momenten van impulsafremming om tot een overzicht van je opties te komen en daaruit de beste te kiezen. Er gebeurt dus veel in het brein, zelfs als het binnen een seconde plaats vindt. Zonder deze capaciteit moet je steeds opnieuw het wiel uitvinden, en alles opnieuw bedenken.